Als je langs de rijen loopt, wat een geweld.
Een boekomslag die je bij de lurven pakt, een boekomslag die je verwonderd, eentje die je doet reageren. Des te groter de reactie, des te intenser het exterieur bij je aankomt.
Ik was niet zozeer opzoek naar het wow-effect, maar simpelweg naar een boek waarbij ik me comfortabel bij voelde. Een middenweg van gevoelens van nieuwsgierigheid en het vertrouwde. Ik vond ik dit bij het boek ‘OMA 2008’. Ik ervoer dit boek als onherroepelijk direct maar niet schreeuwend om aandacht, het evenwicht ervan beviel me. Zonder te weten waar de inhoud over gaat .(Dit is onmogelijk te raden, de voorflap bevat geen text)
Het ontwerp straalt een bepaald soort anonimiteit en helderheid uit die mij niet alleen aanspreekt, maar die mij misschien zelfs fascineerd. Misschien ben ik jaloers op bepaalde kwaliteiten die ze bezit, haar orde en gekristalliseerde duidelijkheid. Misschien word er met me gespot, Zij die pronkt met haar krachtige lijnen en wiskundige precisie.
‘Ah but don’t you know not ever to judge a book by its cover?’
Het boek laat een duidelijk contrast zien. Zowel letterlijk als figuurlijk. Naast het vanzelfsprekende contrast van het patroon aan de buitenkant, is er ook nog een contrast in het opzicht dat het boek een zelfverzekerdheid uitstraalt en wilt opvallen maar tegelijkertijd alles verzwijgt over de inhoud, wat we noemen een ‘tease’.
Langs de rijen…Ik moest stoppen. Maar te lang kijken is ook niet aangenaam. Alweer haar Geweld.
