The aim of this project was to get introduced with the several methods of design research. This 3 week project took place under the supervision of Sophie Krier and Cynthia Hathaway. Because of the short time span in which the course took place, the schedule was packed full of activities, making it an intense first experience.
The case of this project was all about cups. We were to become cup professionals, gain the uttermost expertise in the world of the cup.
Choosing an artist from the list that we had been given, I quickly googled a few names and crossed that of Jaime Hayón who, during the 90ties, had studied at a Design Academy funded by Benetton (among others in Madrid, Paris and San Diego). He there had worked “closely with the legendary image-maker and agitator Oliverio Toscani” as is explained on his web site.[1]; (You might remember this one – made a few very critical commercials for the company, also the one displaying the anorexic girl)
Thrilled, I decided to go for Hayón only to find out that there is unfortunately nothing very controversial about him. With his 37 years, living practically all over in Europe, he is quite an internationally popular designer. Or artist?
Very hard to say, since he clearly works on both sides of the road.
He graduated as an industrial designer and has – until now – designed a whole range of, and very, industrial products such as for instance a bathroom collection for ArtQuitect, all kinds of domestic furniture for b.d ediciones, Established&Sons and Moooi, lighting fixtures for Metalarte and Swarovski, vases for Gaia and Gino, ceramic objects for Bosa Ceramiche and so on and so forth.[2]
There are however those other pieces he created, often marking major break-troughs in his career, that are more likely to be linked to the Fine Arts.
Cow benches (2005)
Ik heb me verdiept in het project Cow benches (2005) van Julia Lohmann, een serie van 18 leren banken in de vorm van koeien zonder kop en poten. Het leer is van koeien, en het is in precies dezelfde positie op ‘het dier’ (in dit geval schuim en hout) geplaatst als op het destijds nog levende dier. Haar concept: we zitten altijd op leren banken, maar je beseft niet dat het leer van koeien komt. Als je op een Cow bench zit, besef je je dat wel.
Wat mij interesseert in Julia Lohmann is dat ze in mijn ogen een dierenactiviste is, en dat door middel van design probeert te uiten. Ze schreeuwt niet om aandacht in demonstraties waarbij ze bloed op bontjassen gooit. Ze wil juist de consument zelf laten ervaren dat leer niet alleen een product is, maar ook deel van een levend wezen is geweest, dat wij voor onze consumptie geslacht hebben. Dit zorgt wat mij betreft voor een veel intensievere beleving dan een demonstratie.
Ik vraag me af of zo’n letterlijke weergave van haar onderwerp sterk genoeg is om het publiek te confronteren met hun dubbelzinnige, hypocriete houding ten opzichte van dieren.
If we talk nowadays about Scandinavian design we mostly talk about Ikea. Simple, strong and just to serve its purpose. But there is and should be more to it. There is a younger generation of Designers who are coming to seize the throne and take Scandinavian design into the next jump of design.
Kunst en design. Vullen zij elkaar aan? Is het familie? Hebben zij überhaupt wel een relatie? Als ik mensen om mij heen vraag naar verschillen tussen kunst en design kom ik bedrogen uit. Lang nadenken wordt vervolgd door: ‘Ik heb geen idee’. Maar ook over overeenkomsten lijkt ‘men’ nog niet nagedacht te hebben. Een interessante kwestie dus. Om te beginnen zoek ik op wat kunst, en wat design, in de volksmond als betekenis krijgen opgespeld:
– Kunst: Kunst is alles wat door een mens is gemaakt en tot doel heeft menselijke zintuigen of geest te prikkelen door originaliteit of schoonheid.
– Design: Design is daarentegen de creatie van objecten, omgevingen, grafisch werken (en enzovoorts) beoogt, zowel op functioneel als op esthetisch gebied en afgestemd volgens de eisen van de industriële productie.
Kunnen wij zo stellen dat kunst met een functioneel doel design wordt genoemd?
1] Temple of Truth. Three 7m high “Roman” columns consisting of paper strips with gossip articles, press statements, and chats regarding WikiLeaks. Part of the Metahaven installation at Graphic Design Worlds at the Triennale Design Museum in Milan, and also part of the WikiLeaks Identity research project. January 2011. 2] Happy Crisis. This poster is part of the Metahaven installation at Graphic Design Worlds at the Triennale Design Museum in Milan, and also part of the WikiLeaks Identity research project. January 2011. 3] Radical Transparency. Transparent plastic banner. Part of the Metahaven installation at Graphic Design Worlds at the Triennale Design Museum in Milan, and the WikiLeaks Identity research project. Length: about 7m. January 2011.
Bas van Beek, head of the Rietveld Academy Designlab department, teacher and practicing product designer is in almost all interviews and other bio’s described as the bad boy of design in the Netherlands. Not only this nickname as well as the fact that most critics writing about him seem to agree on his position in the field made me interested in Bas van Beek as a person, as a teacher and head of designLAB and most of all as an independent design professional at Archiploitation.
Van Beek's "Royal Rip-Off's"
Van Beek started studying interior-architecture in 1993, studied interior design in 1997, but never finished these studies. Simultaneously he studied interior architecture at the Willem de Kooning Academy from which he graduated in 1998. His final thesis, about a 3D scan of his own faeces as a critic on computer generated architecture, repeatedly sets the tone for most of the critics writing about him. During his studies he did 2 brief internships in Architecture offices. After his graduation Van Beek started his career as an independent design practitioner.
Back then, the Dutch government was supporting starting artists and designers with start-up grands. Putting Van Beek in a position in which he could start to examine what was going on in Dutch Design at that time without direct pressure to design to survive.
Maarten Baas
Geboren op 19 februari 1978 in Arentberg, Duitsland. Kort daarna verhuisde de familie Baas naar Nederland waar hij in Haamstede, Zeeland opgroeide. Het werk waar hij het meest bekend door werd en er ook in 2002 op afstudeerde aan de DAE was de ‘Smoke’ series. Deze serie stoelen, die met een brander werden verbrand en vervolgens met een epoxy behandeld, vloog meteen de wijde wereld in. De Smoke stoelen werden opgenomen in de collectie van Moooi, van Marcel Wanders.
Een ander werk van Baas dat al snel werd opgepikt was de ‘Clay’ series. Deze “kinderachtig” gekleide stoeltjes waren onder andere te zien in het programma Zomergasten maar natuurlijk ook op de grote designbeurzen overal in de wereld zoals de Salone del Mobile in Milaan. De combinatie van een stalen frame en industriele klei zorgen ervoor dat elke stoel, tafel, kast of ventilator een unieke vorm krijgen die geen twee keer voor komt. Dit speelse behoud Baas in zo’n beetje al zijn werken.
In 2009 stal Maarten Baas weer de show op de Salone del Mobile met zijn klokkenserie ‘Real Time’. Klokken gemaakt door middel van een video. Hij gaf de tijd weer door een 12-uur durende video die “real time” de tijd weergaf. Met acteurs heeft hij 12 uur lang de minuten die zij moesten vullen gewerkt om zo een correcte tijd te laten weergeven. Zijn bekendste is de ‘Grandfather Clock’. Dit is een klok met de afmetingen van ongeveer een volwassen persoon, waar ook een persoon in lijkt te staan die de tijd minuut na minuut op het melkglas tekent. De Grandfather clock komt pas echt tot zijn recht zodra je hem in het echt ziet. je krijgt meteen het gevoel dat er echt iemand in zit die de tijd bijhoud.
Andere zijn ‘Analog Digital Clock’ waar ook iemand achter staat die steeds de vlakken opvult en schoonmaakt alwaar een digitale klok ‘slaat’. Ook is er een variant, ‘Sweepers’, waar je van boven 2 mannen een berg zand en vuilnis in de vorm van wijzers rond ziet vegen. De vierde klok in zijn serie is ‘Counting Hours’ (in deze link zie je ook alle klokken in een overview). Hier zie je een man in een klein kantoortje zijn werk doen en tegelijkertijd twee pennen als wijzers rond laat gaan om zodoende de tijd weer te geven.
Ook werd hij in 2009 Designer of the year genoemd in Miami op de Design fair in Miami. Hier liet liet hij een one-of-a-kind werk zien, in opdracht voor de design fair in Miami, genaamd The Shell.
Maarten benadert het ontwerpen zonder voorkennis van, of interesse in vooraf opgelegde beperkingen en vindt zijn drijfveer in het aangaan van nieuwe experimenten. Deze benaderingsmethode werd verder uitgediept voor zijn presentatie tijdens de Salone del Mobile 2005, waar hij zijn ‘Treasure Furniture’, ‘Hey, chair, be a Bookshelf!’, en ‘Flatpack Furniture’ presenteerde, welke vol verwachting en met luid gejuich werden ontvangen.
In 2009 ontwierp Baas, voor het eerst sinds zijn samenwerking met Moooi in 2003, ongelimiteerde producten voor andere labels. Voor het nieuwe, Italiaanse label Skitsch, ontwikkelde hij het cartoonesk vormgegeven, porseleinen servies ‘The Haphazard Harmony’. En voor het Britse Established & Sons de eetkamerstoel ‘Standard Unique’, een stoel die zodanig is geconstrueerd dat elk geproduceerd stuk een unieke stoel oplevert.
Wat is het geheim van Baas? Voor een groot deel ligt de aantrekkelijkheid van zijn objecten in het feit dat hij het kind in de volwassene weet aan te spreken. Lekker kneden en kleien, af fikken en smelten, frutselen en stapelen. Zijn werk is echter veel meer dan de puberale grap om een designicoon af te branden. Nu het hier allemaal bij elkaar staat, ondanks alle onderlinge verschillen in de series, valt er wel degelijk een lijn in te ontdekken. Het plezier in het maken en knutselen straalt ervan af, evenals de humor. De meubels met hun spichtige pootjes of juist bolle, ronde lichamen, hebben een hoog cartoongehalte. Zo lijkt de serie ‘Sculpt’ gemaakt voor de familie Flintstone en zijn de kasten voor ‘Established’ verwant aan robotjes, die als kleine huisdiertjes de woonkamer bevolken. Het is gek en grappig, maar ook sympathiek en interessant.
Kortom het werk van Maarten Baas bevat een speels gehalte wat ik over het algemeen kan waarderen. Door zijn kijk op de wereld worden interieuren weer wat kindvriendelijker en luchtiger in hun omgang.
Maarten woont en werkt tegenwoordig in de buurt van ‘s-Hertogenbosch.
Tokujin Yoshioka was geboren in Japan in 1967, na uitvoerige samenwerking met Shiro Kuramata en Issey Miyake en deze bestudeerd te hebben, kwam in de opstelling van 2000 zijn studio, Tokujin Yoshioka Design, in Tokyo. Zijn vennootschap met Issey Miyake heeft meer dan 20 jaar bestaan. Tokujin Yoshioka heeft deelgenomen aan een aantal projecten met mode ontwerpers en designers. Maar hij brak pas echt door na zijn succes in ‘Issey Miyake Making Things for the Cartier foundation in Paris’. Ondanks zijn leeftijd is Tokujin Yoshioka een van de meest belangrijke en invloedrijke japanese designers of eerder gezegd “vormgevers”.
De reden waarom ik vormgever zeg, is omdat ik hem niet in een hokje weet te plaatsen. Hij bevindt zich in het speelveld in de vormgeving. Als je zijn werk observeert denk je al snel aan motie, transparantie en de omgang en kennis van materiaal.
Het spelen en gebruik maken van het materiaal is steeds verschillend. Zo gebruikt hij papier om een stoel mee te bouwen, het papier is nooit stevig genoeg om op te kunnen zitten, maar het door het papier in een vorm te kneden en het van zijn blanke gladde oppervlakte te ontdoen en het grootschalig als een compacte eenheid neer te zetten maakt het geheel totaal anders.
Oké, je kan er niet op zitten want alles zakt in, maar het schept iets nieuws voor het oog en het lijkt te werken. Het is rustgevend en strak ondanks de slordige vouwen die toch ritmisch worden door het grote geheel.
Alles voelt heel clean aan, en alles is dan ook strak en voor mijn doen totaal emotieloos. De emotie kwam niet bij me op, tot ik na een tijd onderzoek zijn proces en manier van werken begon te begrijpen.
Zo werkt hij nogmaals erg veel met transparante objecten en mogelijkheden, hierbij denk je ook aan weerkaatsing en schemering en spiegeling. Lichtinvallen die je raken in het werk en het zijn kracht geven en soms ook ontdoen. Doordat het vaak te strak is verga ik mezelf nogal snel in de spiegeling en in de lichtinstallaties. Het is natuurlijk wel goed doordacht en in de puntjes uitgezocht en er zit detail daar waar het nodig is, maar het is voor mij zo achterhaald en gedaan. Zeker als je kijkt naar Japanse collega’s en mensen in zijn werkveld is het voor de hand liggend vindt ik.
Maar toch blijft het je raken, dit heb ik heel erg bij het werk genaamd ‘snow’.
Het is zo simpel en heeft een eenvoud in zijn bedoeling maar het raakt je, je herkent de sneeuw die als poeder met de wind meegaat en het geeft kalmte en emotie. Zo ben ik toch anders gaan kijken naar zijn werk en naar zijn manier van werken, dat het geen wonder is hij zoveel samenwerkend werk heeft verricht.
Wat mooi is te zien in interviews is dat hij zelf aangeeft zijn voorkeur ligt bij simpelheid. Zo kleedt hij zich simpel en strak. Zwarte shirts en polos en geen opvallend kleurige schreeuwende kleren. Ditzelfde zie je in zijn werk terug en kan je zien dat hij weet wie hij is en waar hij staat. Zijn werk is een weerspiegeling van hemzelf.
Simpelheid en strak afgewerkte concepten zijn een kenmerk van Tokujin Yoshioka, in zijn werk ‘Venus Natural Crystal Chair’, zie je in het proces Tokujin Yoshioka kleine kristallen laten groeien in een aquarium om zo deze natuurlijke kristallen tot een stoel te doen creëren. Hij noemde de stoel naar Venus, omdat het groeiproces doet denken aan de godin die wordt gevoedt door delen in het water en zo uit het water tot leven komt. Het is zeker niet een stoel om in te te zitten, maar het is geweldig om naar te kijken. Dit merk ik vaker bij het werk van Tokujin Yoshioka dat het niet praktisch of bruikbaar hoeft of moet zijn, maar het meer het verhaal verteld achter het idee of de manier waarop het idee tot leven is gekomen, en maakt het voor mij ook totaal niks uit of het nu ook echt design is met een functie. Hij gaat heel verfijnd en precies te werk en het lijkt naar mijn mening dat hij zeer gefascineerd is naar het ontdekken van de groei en ontwikkeling van deeltjes in stoffen en materialen. Wat een connectie legt met meubels, kleding, design enz. Dus om terug te komen op het emotionele gebied.. ja, dit zit er zeker in. Misschien niet meteen herkenbaar in het werk maar wel in het proces. Hij is naar mijn mening ook zeer gedetailleerd en dat zie je niet alleen terug in zijn eind producten of werken maar ook in zijn experimentele fases. Echter vindt ik dit vaak “te” gelikt ogen, en vergaat het echte verhaal of de boodschap erachter.
Hoewel hij het goed compenseert en je verbluft met minimalisme en design. Mocht je nu meer werk van Tokujin Yoshioka willen zien en zijn processen en in welk veld hij nu precies zit binnen design, dan is het zeker waard even zijn site http://www.tokujin.com/ te bezoeken, namelijk:
Joris Laarman, inmiddels 31 jaar, heeft zijn eigen lab sinds 2004, samen met zijn partner Anita Star. Zijn insteek is om een object een verhaal te laten vertellen. Hij vertelt dit in een filmpje dat te zien is op Youtube. In zijn werk maakt hij gebruik van een combinatie van design en wetenschap. Hij zoekt daarbij naar de grens tussen waar zijn ontwerpende functie nog een rol kan spelen en waar de wetenschap het overneemt. Design gaat voor hem over het overbrengen van een gevoel. Wetenschap daarentegen is gebaseerd op wetten en regels. Het verschil tussen deze twee aspecten is dus groot. Waarschijnlijk is dit verschil de reden waarom ik als toeschouwer een onwerkelijk gevoel krijg. Zo had ik, bij het bekijken van zijn werk Paper Starlings het idee dat ik naar een projectie van papieren vliegtuigjes keek. In werkelijkheid blijken de vliegtuigjes microrobots te zijn, en dus echt. Joris ziet zichzelf liever niet als designer, maar eerder als kunstenaar.
“Designer as Artist is an article written by Louise Schouwenburg [x] for the art magazine “Metropolis M“. After reading this article it became a source for our research project investigating the position and role of designers and their relation to art. After visiting the exhibit Hella Jongerius “Misfit” held in the Boymans van Beuningen museum Rotterdam, we decided to invite the author (also writer of the Misfit catalog) for a discussion. This discussion focused on the new trend in design where more conceptual freedom emphasizes a new role for the designer. Students of The Rietveld Academy Foundation Year’s E_group research and opinionated this subject as you can read in their individual posted contributions on this Designblog
The article mentioned and the choice of this subject is not without reason. Last September 2010 the Sandberg Institute (Rietveld’s own Master program) appointed one of the Dutch leading designers Jurgen Bey as their new director. This internationally acclaimed designer takes an outspoken position in this debate. “We need contemplative visionars. The changing world asks for critical artists and designers who can work together and make themselves subordinate to a greater cause”, say’s Bey
Looking out of the window of our class room we see his office at the Sandberg Institute an opportunity we could not let go. Time to get acquainted. We invited Jurgen Bey to come and visit our program as a mutual exchange and tell us something about himself within the context of our subject “the designer as artist !?”. Before this was arranged we had a great opportunity to meet him in person as part of a program organized by the museum of modern art Temporary Stedelijk Museum Amsterdam. Their program “Talking Film” #5. In this program Jurgen Bey presented a selection of films showing how artists and designers create and capture their own world. Indirectly he used this evening to present his attitude in directing art, design and architecture at the Sandberg Institute.
We tried to re-create the program presenting a mock-up of the films he showed and some of the statements he made:
