Skip to Content Skip to Search Go to Top Navigation Go to Side Menu


"Rodchenko" Tag


Agitating emotional language


Tuesday, May 3, 2011

After years of war Russia had to recover itself. An intense artistic activity emerged mainly influenced by works of Kandinsky, Malevich and Tatlin, the fresh generation explored new ways of dealing with art.
Artists searched for a way to deliberately change people’s beliefs through a well-planned strategy of persuasion.

I think the secret of propaganda is more related with the psychological mass event that was happening and it’s still happening in some countries. When people get hectic and they constantly search for the truth Agitprop becomes a serious weapon for manipulating the brain by agitating common political issues and presenting them in such a way that a reaction to it will be born. This reaction to what we see, makes us perceive things differently.

This political propaganda is influencing opinions and convincing people by using an emotional language of problems present day by day in society or politics.
One important artist that I would like to mention in my research about agitprop is Liubov Popova. I personally don’t see Popova as an artist upset by that time limits or by this propaganda that was influencing eyes everywhere. I see her as a free spirit that developed as much as possible. She had quite a broad approach to her art. Works of Popova and Rodchenko were recently presented together in an exhibition, gathering together 350 paintings, models, posters, films, designs and other objects. Before she died she even worked in the theater industry designing sets costumes and creating textile patterns for the first state textile factory in Moscow.

Political theater dynamically involves the audience and it became truly important in that historical context. Popova’s project for Earth in Turmoil 1922-3, a theatrical collaboration with Meirkhol’d is quite impressive, with a montage of political quotations, party slogans and film excerpts providing an ideological commentary on the action. The production was truly equal with a propaganda poster, but it explained itself in a more relaxed and artistic approach. She also had a great  approach for Meyerhold’s production “The Magnanimous Cuckold” with her stage design. The result was a machine moving structure, a very dynamic and pulsating spectacle that succeeded to unite in an organic way the actor and the set, and bring the public closer to the work. Nowadays we may refer to those kind of works as installations.

Tatlin’s influences Popova in a very obvious way, since they we’re working together. In almost all her work she uses geometrical shapes to create the deep space feeling. Popova’s knowledge not even responds to Malevich’s ideas but it pushes them further. A dynamic sense of instability and movement is matched by her use of strong color.

Popova’s personal approach to the Agitprop movement becomes a dangerous technique for manipulating peoples view. I think agitprop is still commonly used as an aggressive way of dealing with community problems and as a way to keep us focused on one of our “group” problems.
Propaganda, is something that nowadays rules our lives with every step we take. When we see a poster or look at the news we should be aware of that  the information is given to us through a filter. This way the entire population can be upset or worried about something.

In my country most of the time those propaganda posters have really no sense of the viewer reaction or pleasure to interact with them. And maybe that’s a strong reason to say that I really like Popova’s work, because her work catches you in a very powerful way.

When you force things by using a really emotional language, then the result is obviously. Popova’s works are considered to be entirely abstract and yet

without any doubt she produced propaganda and educational posters among others. I don’t think the propaganda was more

aggressive in the communist times than it is nowadays, or at least this was my experience in Romania. Today political propaganda and suppression works at its very best. And for this I will present the following postcard image from our president’s party. They attack today

exactly  that segment of the population where they know it their propaganda will work. The uneducated, especially religious people without a broad view about political issues. In the communist times artist like Popova, Rodchenko or Lissitzky and others found great inspiration in this subject, and developed it with all their ideological creativity. Today the propaganda is used in a more aggressive way and sometimes it doesn’t even have an artistic approach to it.

Rodchenko in het Foam


Wednesday, February 3, 2010

Rodchenko is een constructivist, behoort tot de Russische avant garde. Zij hebben ontzag voor machines en architectuur.
Rodchenko begon zijn carrière als kunstenaar met abstracte schilderijen, daarna ontwikkelde zich dit tot grafische vormgeving en vervolgens fotografie. Door dat hij dit allemaal gedaan heb zie je zijn kennis en talent. Deze bijzondere veranderingen in zijn vakgebied zijn te verklaren aan de hand van zijn werk. Zo is er in zijn constructivistische schilderijen als in zijn grafische collages en fotografie een duidelijk oog voor ruimte en communicatie tussen vlak en lijn zichtbaar.

Door dat hij dit allemaal gedaan heeft zie je zijn kennis en talent. Dankzij zijn veelzijdigheid en het feit dat hij zowel autonoom en vrij toegepast kan werken. En bovendien gebruikt hij zijn talent.
Rodchenko heeft fantasie en een persoonlijk fotografisch oog. In de tentoonstelling in het foam komt dat vooral naar buiten bij de atletiek serie. Door de hoeken die hij kiest word het een beetje surrealistisch en tegelijkertijd is het een prachtig momentopname. Je begrijpt misschien wat ik bedoel als je de foto hier boven ziet. Kale Russische mannen op gymschoenen met heel korte broekjes, en een geweer.
Als hij dit recht van voor had gefotografeerd, werd dit veel serieuzer genomen.
Hij is in dienst van de Sovjet Unie, maar toch heeft hij nog steeds oog voor de absurde taferelen. Hij verpakt deze absurditeit in een voor de Sovjet Unie acceptabele vorm.
Rodchenko heeft fantasie en gevoel voor compositie.

Wat ik echt heel fijn vind aan de voorstelling is, is dat je het plezier in zijn werk kan terug zien. Iets wat ik trouwens miste bij van Doesburg in Leiden en Lissitsky in Eindhoven.

Omdat ik vorig jaar fotografie heb gestudeerd weet ik dat er een soort regels in de fotografie zijn, waar je rekening mee moet houden. Rodchenko heeft dat niet gedaan. Ik vind dat erg fijn, want dat zorgt voor meer vrijheid en meer mogelijkheden.
Mensen hun voeten zijn van de foto afgesneden en sommige gebouwen worden uit hoeken gefotografeerd als of iemand de foto heeft gemaakt die net een beetje bezig is met de fotografie en is wat anders wil doen, zogenaamd iets orgineels wilt proberen.
Ik heb opgezocht dat hij de gebouwen zo fotografeert, omdat hij ze wilt laten zien van alle kanten, op een meer ruimtelijke manier.
Toch hoop ik dat hij de voeten er onderbewust er af heeft gelaten. Want dat betekend dat er minder denken aan te pas is gekomen, het is dan natuurlijker het komt uit het gevoel en het gaat dan meer op de actie zelf.
Dan moet ik gelijk aan zijn collages denken, ze zijn soms heel simpel, maar ze werken heel goed op de een of andere manier.

Ik merkte aan zijn foto’s ook maar weer hoe belangrijk het wel niet is om je eigen foto’s af te drukken. Het contrast of de lichtheid, maakt soms echt zijn foto. Zonder dat waren ze misschien wel te normaal geweest.


Log in
subscribe