Designblog

De enige persoon waar ik steeds opnieuw een gat in de lucht voor spring als ik haar live kan zien is Florence Welch van Florence and the machine. Niet alleen omdat haar muziek mijn hart doet smelten, ook haar extravagante uiterlijk tovert een glimlach op mijn gezicht. Florence haar hele leven, muziek en stijl is opgebouwd uit een intrigerende combinatie van het goede en het kwade. De onderwerpen in het leven die haar inspireren zijn altijd twee contrasten, gebaseerd op de renaissance, die samen hand in hand gaan. Voorbeelden hiervan zijn liefde en dood, tijd en pijn, hemel en hel.

Haar bijna over romantische ziel is niet te scheiden van haar melancholische kant. Ik kan me hier zelf enorm in terugvinden in mijn melodramatische sprookjeswereld. Al vanaf haar kindertijd zong ze vol liefde en overgave op uitvaarten. Een roze kanten sluierjurk gecombineerd met een doornkrans is een voorbeeld van hoe ze dit nu in haar stijl laat terug komen, maar ook tekstueel komt dit terug in haar muziek. Dit steeds op een metaforische wijze:

“The stars, the moon, they have all been blown out
You left me in the dark
No dawn, no day, I’m always in this twilight
In the shadow of your heart

I took the stars from my eyes, and then I made a map
And knew that somehow I could find my way back
Then I heard your heart beating, you were in the darkness too
So I stayed in the darkness with you”

(Cosmic Love)

Na heel wat research kwam ik er op uit dat ik een soort sluier wou gaan creëren. Waarom een sluier? Omdat een sluier zowel bij een bruiloft als een begrafenis gedragen wordt. Het onderscheid hierin is terug te vinden in de kleur en vorm. Om hier een middenweg in te kunnen vinden ben ik met deze 2 elementen in mijn achterhoofd beginnen schetsen. Omdat Florence zo een extravagant persoon is ging ik nogal snel over te top met mijn ontwerpen en werden deze veel te bombastisch. Om deze reden heb ik er voor gekozen om mijn startpunt te veranderen en niet naar de vorm te kijken, maar te gaan experimenteren met het materiaal.

Florence hele leven, stijl en muziek is opgebouwd uit lagen, zowel letterlijk als figuurlijk. Haar leven en de inhoud van haar nummers schommelen op en neer tussen drama en vreugde. In haar kleding is dit figuurlijk terug te vinden door de metaforische elementen alsook letterlijk door een gelaagdheid te creëren met stof.

Dit is daarom dan ook mijn uitgangspunt geworden. Op vlak van materiaalkeuze heb ik deze dualiteit weergegeven. Enerzijds is de romantische kant terug te zien. binnen het kleurenschema bestaande uit goud, pastelblauw en vurig oranje. Voor het materiaal heb ik gekozen voor liefelijke stoffen zoals tule, kant, paillettenstof en extra fournituren: kralen en franjes. Anderzijds is de melancholische kant weergegeven met zware zwarte stoffen, latex en rubber.

Deze twee voorgaande elementen vertalen zich in mijn project ook aan de hand van mijn werkwijze. Ik ben begonnen met het liefdevol, zorgvuldig en handmatig samen naaien van de verschillende materialen, laag op laag op laag. Op deze manier heb ik tientallen kleine lapjes gemaakt. Stuk voor stuk heb ik deze lapjes voor 5 à 10 minuten in een zeer warme oven gelegd. De verwarming door de hoge temperaturen zorgden voor een agressieve reactie op de bewust uitgekozen, synthetische stoffen. Kleuren zijn vervaagd, randen zijn verbrand en omgekruld. Maar, het belangrijkste van alles is dat alle lagen weer zijn omgevormd tot 1 laag, een nieuw stuk textiel, een textielsoort waar alle elementen zich hebben samengevoegd.

Binnen dit project heb ik zoveel mogelijk geluisterd naar het materiaal zelf. Om hier naar te kúnnen luisteren moest ik mezelf eerst heel wat vragen stellen. Welke stoffen zullen verschrompelen? Welke stoffen hebben hogere temperaturen nodig dan anderen? Wat is de reactie op de kleur? Gaat er wel iets gebeuren met de kralen of pailletten? Welke laag bevestig ik het beste vanonder? Welke dan weer het beste vanboven? Dit waren vragen die ik alleen kon beantwoorden door het daadwerkelijk te testen.

In deze experimenten heb ik ontdekkingen gedaan die veel anders uitpakte dan ik had verwacht. Soms was dit bijzonder positief. Zo had ik nooit verwacht dat mijn goedkope gouden paillettenstof wat zo uit een carnavalswinkel lijkt te komen zou veranderen in een luxueus uitziende stof die lijkt bezet te zijn met gouden kralen. Een andere fantastische reactie was wanneer een stukje badmat zo extreem heet werd dat deze samen vloeide met het zwarte latex en zo terug samen 1 materiaal vormden. Soms waren deze resultaten ook iets minder positief. Zo veranderde mijn goud-zwarte fijne tule in harde zwarte draden en smolt mijn blauwe fleece vast in plastieken klonters.

Met mijn nieuwe gelaagde textiel wou ik opnieuw lagen creëren om uiteindelijk mijn headpiece in elkaar te zetten. De moeilijkheid hierin was dat ik geen enkel startpunt had voor de vorm. Ik had duidelijke ideeën over hoe ik de vorm voor mij zag, maar het visuele beeld wat ik mij in mijn hoofd gevormd had sloot niet aan met het materiaal dat ik gemaakt had. Daarom wist ik dat ik terug opnieuw naar mijn materiaal ging moeten luisteren, wou ik hier iets moois uit kunnen maken. De headpiece is een puzzel geworden van alle stukken stof die ik gemaakt heb. Ik ben gestart met een basis waarvan de vorm te vergelijken valt met een doornkrans. Vanaf deze krans ben ik naar beneden beginnen te werken. Omdat logischerwijs stof altijd naar beneden hangt en gesmolten objecten ook naar beneden druipen was het voor mij ook vanzelfsprekend om het van boven naar beneden te laten lopen als een waterval. De kleine lapjes vloeien in elkaar over of overlappen elkaar en vormen samen met de krans zo terug 1 geheel, een headpiece gebaseerd op mijn inspiratiebron, Florence Welch.

Wanneer het hoofdstuk gedragen wordt voel je je iemand met een hogere status, iemand met een wilskracht. De vorm van de headpiece stuurt het lichaam ook automatisch in een zelfverzekerde houding. Als ik naar het eindresultaat kijk zie ik een mengeling van de renaissance, een hoofdstuk dat Cleopatra zou dragen en een traditionele Indische bruid. Ik vind het ergens vreemd je je zo fabuleus gaat voelen bij het dragen van iets dat als een soort beschermende helm je hoofd bedekt. Maar, aan de andere kant ook erg kwetsbaar. Je voelt bij iedere beweging hoe delicaat en fragiel het materiaal en de constructie is. Ik heb een kledingstuk gecreëerd waar je met liefde mee om moet gaan, net zoveel liefde als ik er in gestoken heb om het te verwezenlijken.

I was thinking, writing about a chair can be really interesting but for me it had to be more than only writing about a chair.

Waste, material, life, renovation, structure, experimenting, design.

A few of the words that were coming up in my mind when I saw and started to research this chair, so I thought this will be a perfect chair and designer to write about. To find out how deep this designer can go into material research, waste and renewable energy. Marjan Van Aubel is one of the designers who stimulates this.

Marjan van Aubel is a designer that makes everyday objects in new innovative ways. She is trying to make people aware of the fact that renewable energy is everywhere. Normally there will be a waste of 50/80% during normal manufacture.  Van Aubel and James Shaw found a way how to use and incorporate that wastage during the manufacture.

When I saw “the well-proven chair” for the first time it looked like a normal chair because of the simple legs of the chair but when you see the back it becomes a object. For me it was hard to understand the material. I didn’t know where the chair was made of. The nice structure camouflages the fact that it is actually made out of  shavings and sawdust.The sitting part is beautiful and smooth, making this chair nice to sit on and really nice to look at. It’s good that the legs are simple so the focus stays on the sit area. With her designs she try’s to combine design and technology. She strives for a more renewable life

For me this was a really interesting topic because i didn’t know a lot about this kind of experimenting with material. There are so designers working with this way of designing. They are busy with making new materials to make life more renewable. I think these new materials are needed because our resources are running out.

As an artist/designer Marjan van Aubel always was interested in how things are made, a reason why i feel related to her. I always want to figure out how ‘it’ is put together.

She was also intrigued by solar panels and why they are so ugly and why they can ruin the face of a building. Why are the panels not integrated in the tiles? I really agree with her. That is why she started at her collage time a research about energy. Now not only design was important also science. She graduated with “The Energy Collections” a set of solar glassware that discharges through a matching bookshelf, which serves as a rather large battery. This kind of thinking can make our life a lot more easy an conscious. Like I said we are running out of material so this kind of design thinking can improve this.

I have a lot of interest in nature.  For me that makes her work really interesting, because she interacts nature with design. I have a few works i made a few years a go which are also related to this.
I investigated how nature and mathematics have a lot of comparisons. Like the golden ratio and Fibonacci. You can see it in a lot of plants, a lot of leaves  grow in a spiral around the branch to get enough sunlight and rain. It is also in our human body. For me structure in  nature is an important way for making a work. It is really nice that nature can help us to make products. I think it’s also good that new young designers/artists also use this opportunity to invent new products and make use of our nature. Like her latest project  “The Current Table‘ which was also able to generate energy. This project she made in response to “the energy collection”.

The market for these well made products is getting bigger and bigger.  People are more concerned with a healthy and a conscious way of life and designers will react on that.

This movie from 2012 shows how a lot of designers are busy with the meaning of material.

https://www.youtube.com/watch?v=9-GofyAQK6Y

It’s fascinates me a lot how this young designer are making al these new innovative products. I found a movie on this page and it shows how scientists are combining non-living chemicals to create materials with the properties of living organisms.

Now you can see how new materials, new invented but also already existing materials but used in an other way will blow your mind. For me their is still a lot to discover about al this material researches and the meaning of material. This research showed me a lot new ways of seeing waste and make new material with it. So we al can be more conscious and re-use waste to make something new.

Links:

http://www.marjanvanaubel.com/

http://wellprovenchair.com/

http://www.dezeen.com/

http://www.rennyramakers.com/

Cow chair was made in 1997 as a graduation project by the dutch designer Niels van Eijk. It is made from a single untreated cowhide which is stretched while soaking wet around a pre-consisting chair. It is left on the chair for a week until it has dried into a solid form. The idea was born when the designer looked down at his shoes and noticed how perfectly they were shaped around his feet. If this was possible, cowhide must have the quality to take on other forms, he thought, such as the shape of a chair. Van Eijk claims he is not a man of many words, he focuses on material and methods, which is clear in the case of the Cow chair. Despite that I think this chair is filled with relevant messages and comments on how we make and consume the objects surrounding us. It redefines the conventional use of familiar materials, It has strong relation to the discussion of using local recourses and it puts our attitude towards using animal products in context.

cow chair by Niels van Eijk 

The Cow chair does not try to conceal the single material used in its making. It almost looks like a newly skinned hide, having been laid on a chair at the tannery, waiting for further processing. Even the name of it has a very direct purpose, you are supposed to know that this chair was made of cowhide.
Normally, leather products have undergone such an intense working process that they do not remind us of they’re origin as much as the Cow chair does. As people of modern society, specially in the western world, have managed to distance ourselves from the source of the products we use that when we are exposed to the real thing a feeling of surprise or even repulsion arises. Sitting in a Chesterfield eating a fillet somehow feels more comfortable to most people than snacking on pigs ears and feeling the familiar texture of a cow behind your back.
Since 1997 several designers have experimented with the use of untreated leather or familiar animal body parts and taken the familiarity of they’re origin even further than Van Eijk. The artist Nandipha Mntambo uses the same method of stretching leather to form hides around her body as sculpture material. By leaving the hides unshaven she achieves feminine, yet animal like objects. She wants to address the things we demand of the female body, and how we want to change it, shape it, shave it bare.

mirror image by Nandipha Mntambo • precious skin by Viktoria Ledig


Viktoria Ledig, a Swedish designer, used the tail, head and ears among other parts of the cow that otherwise would have been thrown away to make a line of products called precious skin. She tanned the body parts with a method that kept all the characteristics of the skin, so the final products had obvious wrinkles and blemishes along with a pale yellowish colour not so different from a humans skin. When describing the reason behind the project she asserts the following:
“Leather is dead animal skin. This is perhaps the raw reason behind the human fascination with it. It is beautiful, precious and grotesque at the same time. We sometimes forget that touching leather is to handle a former living being’s hide.”

The project and other similar ones for example Rachel Freire´s nipple dresses have caused a strong negative reaction, a louder outrage than is heard every time a designer puts out a more conventional product made from animal products.
When Jan van Eijk later formed a studio with his wife and co-designer Van der Lubbe, they designed a product with a more deliberate intention of discussing use of animal products. They used mole rats that had been killed on golf courses in order to make the experience of golf playing more comfortable. The product was a pair of loafers made from the whole body of the rat, hair, tail, nose and feet still attached. I think this work is a great example of putting our claim on nature into context. Although the making of these loafers used material that otherwise would have gone to waste, wearing them is an uncanny reminder of the animals fate. In the same way removal of an unwelcome animal only for increasing human leisure seems unnecessary or even cruel but it can easily be hushed or forgotten.

leather football shoes by Adias • mole shoes by Van Eijk and van der Lubbe

The method Van Eijk used to mould the leather is very inspiring. The finished object is not soft and smooth but hard solid enough to stand on its own as well as supporting  a human being. I think it invites us to discover endless ways of using hide to construct objects. It isn´t too different from the way many nations made their first books, or the way old drums and other instruments are constructed.

By stretching the hide with water there is no need to use toxic chemicals to preserve the material and prevent it from rotting. This is on the other hand unavoidable when tanning leather, even if it is done in the most eco-friendly way. So in fact using the hide as done with the Cow chair and the other things mentioned above makes far much more sense than using it to make soft articles such as shoes and clothing.

Making of prototype 1 by Garðar Eyjólfsson

Garðar Eyjólfsson uses a similar method of shaping leather while making lamps by pouring hot water over it. Instead of selling the lamp around the world he shares the way of shaping the lamp shade with a video. By using such a simple method and sharing it on the web he makes it possible for people everywhere to make use of it. He transports an idea, not a material, and therefor makes it possible to produce the lamp in different places with local materials. I see that same quality in the Cow chair as well.

In the times where our consumption of material is unsustainable and our sources do not renew themselves fast enough it becomes a part of the designers job to go out of his way to source new solutions. Contemporary experiments with bioplastics, biomimicry and new ways of recycling are a important part of this process. But I think it is equally important to reinvestigate our old materials, our old methods, just as Jan van Eijk did while designing the Cow chair. How can we use them or parts of them to create things in a better way than we are doing now?