Pierre Di Sciullo, Pierre Di Sciullo, de eerste opdracht voor mezelf was zijn naam uit te kunnen spreken. Ondertussen ben ik zijn naam in zoveel verschillende artikelen, documenten, websites en filmmaterialen tegen gekomen, opdracht een is gelukt. Wat heeft deze man een hoop informatie en werk.
Pierre werd in Parijs geboren omstreeks 1961. Hij verliet na 3 maanden de Parijse kunst academie, er werd van hem verwacht om met bestaande karakters te werken, en hij was er zeker van dat hij daar geen plezier uit kon halen. Toen hij de leeftijd van 23 bereikte is hij begonnen met zijn zelf gepubliceerde magazine Qui? Resiste. Via dit medium experimenteerde hij met typografie en design. Momenteel heeft hij al 13 publicaties, onder andere te zien op zijn website. In 1995 ontving hij een award ‘Prix-Charles-Nypels’ voor zijn typografische onderzoeken.
Een ander opvallend deel van Sciullo is dat hij deel heeft genomen aan de pitches voor de nieuwe huisstijl van het Stedelijk Museum in 2008. Samen met vijf andere ontwerpers hebben zij ‘gestreden’ om de nieuwe vertegenwoordiger daarvan te zijn. Uiteindelijk na lang beraad is de jury bestaande uit Gijs van Tuyl(directeur destijds), Paul Hefting (een publicist over grafische vormgeving, Hendrik Driessen (directeur van museum De Pont), Dingeman Kuilman (directeur Premsela), Petra Blaisse (vormgeefster bij het interieur-exterieur bureau Inside Outside) en Hester Wolters (voormalig eindredacteur van Vormberichten) met de conlussie gekomen dat Pierre di Sciullo het best aan de eisen voldeed. Het was belangrijk dat de huisstijl een allesomvattende samenhang had, en dat niet alleen de affiches maar ook de wegwijzing, het briefpapier, de website en desnoods het toiletpapier in DE stijl zouden zijn. Ook werd er veel naar het verleden en de ex ontwerpers, om het zo maar te noemen, gekeken. Sandberg speelde daar een enorme rol in. In de tijd dat hij directeur was (van 1945 tot 1963) heeft hij ook de rol van grafisch ontwerper tot zich genomen. Op een speelse, natuurlijke en zoals hij zelf zei: ‘menselijke’ manier ontwierp hij de huisstijl. Het was belangrijk voor hem dat er persoonlijkheid en gevoel in het werk zatten. In 1956 ontwikkelde hij de zogenoemde ‘5 gouden regels voor een affiche’ die als volgt gingen:
1. Een affiche moet vrolijk zijn, tenzij men medelijden wil opwekken.
2. In elk affiche moet rood zitten
3. een affiche moet op een of andere wijze de nadruk beschouwing uitlokken. Anders beklemd de indruk niet
4. ontwerper en opdrachtgever dragen een verantwoordelijkheid ten opzichte van het stadsbeeld en de gemeenschap. Het affiche moet namelijk niet alleen het stadsbeeld verlevendigen, het moet ook menselijk zijn.
5. een affiche moet dus een kunstwerk zijn.
”Aan de letters en de kleur konden mensen al zien dat het van het Stedelijk kwam.” Wie ook niet uit het plaatje kan ontsnappen is Crouwel. Zoals hij zelf zegt in een interview probeerde hij zich af te zetten van ‘het natuurmens’ Willem Sandberg, ook omdat hij erg tegen hem opkeek. Hierdoor heeft hij zijn geconstrueerde, systematische en functionalistische stijl gecreëerd. Alles ging volgens een stramien en op elk affiche maakte hij een bepaald beeldmerk voor de betreffende kunstenaar volgens DAT schema.
Ik merk dat er ontzettend word gekeken naar deze twee mannen tijdens het oordeel over de zoektocht naar de nieuwe ontwerper. En dat Di Sciullo behoorlijk voldoet aan deze eisen. Totaal op zijn eigen manier en filosofie weet hij het beeld van Crouwel en Sandberg in het nu te plaatsen en bijna te blenden tot een. Toch heeft de nieuwe directrice van het Stedelijk besloten om niet verder in zee te gaan met Di Sciullo. Na ongeveer een jaar werk aan deze huisstijl, uren werk, besluit Ann Goldstein dit alles over de boeg te gooien. Met een onbekende som is Di Sciullo afgekocht. Het is bekend dat Goldstein niet heel uitgesproken is over haar beslissingen en (door een jury voorgeselecteerden) tentoonstellingen, dus over het ontslag had ze verder, zoals verwacht, geen specifieke toelichting. Wel had ze het volgende te zeggen; ‘Mijn beslissing voor een nieuwe huisstijl is heel gebruikelijk voor nieuwe directeuren. Di Sciullo’s voorstel was niet mijn richting en het kwam erg vroeg. Ik wist dat ik die beslissing snel moest nemen. Ook uit respect voor hem. We zijn nu nog bezig met de huisstijl voor de langere termijn.’ Sciullo zou het Stedelijk dus niet voor langere tijd van een huisstijl kunnen voorzien, en waarschijnlijk, vooral gezien vanaf Goldstein’s voorliefde voor minimalisme, was dat het ook niet. Een hele hopen vragen blijven onbeantwoord. Hoe? en Waarom? Sciullo heeft mij overtuigt van zijn kunnen en zijn inzichten voor deze opdracht, wat mij betreft kan het nieuwe ontwerp daar niet tegen op.
