Folklore, traditionele gebruiken, leven ze nog?? Tradities veranderen vaak in herinneringen, die dan weer als inspiratiebron kunnen dienen voor kunstenaars, zoals we konden zien in het Zuiderzee museum. Jonge kunstenaars blazen de traditionele klederdracht een nieuw leven in. Zo laten we ons verbazen door voorwerpen die vroeger tot de orde van de dag behoorden. Mijn folklore ligt in het zuiden, in een kleine stad genaamd Maastricht. Het Mooswief, wat vrouwtje van de markt betekend, is zo’n herinnering die weer tot leven kwam. Ze stond altijd symbool voor de plattelands vrouwen die naar de stad trokken om hun producten op de markt de verkopen, maar sins enkele jaren is er een enorme papiermarche pop van haar gemaakt waarmee jaarlijks de ‘Vasteloavend’ wordt ingeluid. Tijdens carnaval hangt ze dan boven het vrijthof waar ze neerkijkt op alle mensen die carnaval komen vieren.
Behoort folklore tot de geschiedenis of is iets enkel folklore als het nog steeds leeft? Carnaval leeft, dat is zeker. Het hele zuiden kijkt er maandenlang naar uit. Verenigingen worden bij elkaar getrommeld, moeders worden ingezet om kostuums te naaien en enorme hoeveelheden bier worden door café eigenaren binnengesleept. Voor enkele dagen wordt de hele binnenstad omgetoverd tot een andere wereld, een wereld vol felle kleuren en fantasiefiguren. Het verbaasd mij elk jaar weer wat het effect van carnaval is op mensen. Alles mag en kan op eens, zo wordt er in elk geval gedacht. Drie dagen lijkt de wereld op z’n kop te staan, maar daarna is alles weer zoals het was. Het papier op straat en de bergen met glasscherven zijn het enige bewijs voor de losbandigheid die een paar uur geleden nog normaal leek te zijn. Een ochtend later gaat iedereen gewoon weer naar z’n werk, de duivel van gisteravond moet weer terug naar zijn advocatenkantoor en Zorro moet weer broodjes bakken in de bakkerij.