Designblog

Voor Droog Event 2: Urban Play had architectenbureau NL Architects twee speelplaatsen ontworpen: de BoomBench en Moving Forest.
Moving Forest was een groep kleine bomen in winkelkarretjes. Eind september toen we langs de projecten van Droog Event 2 liepen waren de bomen al tussen stenen balken gezet, om ze bij elkaar te houden.
Het idee was dat voorbijgangers een karretje mee konden nemen en neer konden zetten waar ze maar wilden.
De gemeente Amsterdam vond de karretjes gevaarlijk en was bang dat ze midden op de autoweg terecht zouden komen. Helaas. Hierdoor kwam Moving Forest op mij absoluut niet geloofwaardig meer over. Het idee dat mensen hun eigen groene leefomgeving konden bepalen was ermee verdwenen en het enige wat overbleef was een dood gaand groepje bomen in ijzeren karretjes. Door de gemeente en hun ontwerpers op hun plek vastgehouden. Was het niet beter geweest ze nu weg te halen? Of het statement aan te passen?
Gelukkig had NL Architects dit zelf ook door en hebben de architecten hun project laten staan, maar achteraf de bomen verkocht voor vijf Euro per stuk. Zo voldeed het toch aan hun concept: de koper kon zelf de plaats van het groen bepalen!

Toen ik de bomen voor het eerst zag deden ze me vooral denken aan de consumenten-maatschappij en viel het dood gaan van de bomen in de ijzeren karretjes meer op dan het beweegbare van die karretjes.
Als je geïnteresseerd bent in mensen die zelf bepalen waar het groen is kijk dan vooral een keer naar de film Harold and Maude. Het is een detail, maar Maude besluit ergens in de film om een boom uit de grond te halen midden op straat, om hem mee te nemen.

De BoomBench van NL Arhitects was sowieso een geslaagd ontwerp. Hij wordt (haast) niet aangetast door vandalisme door het respect dat de meeste bezoekers er voor hebben. Hij veroorzaakt geen overlast en de enige klacht die binnen is gekomen is geloof ik dat hij niet harder kan! Hij heeft heel wat mensen geïnspireerd tot het maken van filmpjes. Check Youtube!

posting by Josje Kerkhoven

I visited ‘Sculpt Me Point’ which is made by Marti Guixe. He is from Spain and living and working in Barcelona and Berlin. He is an interior designer and food artist mainly, and he has made many interesting products. I like some of his product design things very much (plant me pets, and some art tape things).

In this year he participated in ExperimentaDesign Amsterdam 2008 presents Droog Event 2: Urban Play. Sculpt Me Point is his project and it is kind of public art. It was on the empty space in front of Lloyd Hotel. The big cube consists of many white big bricks with attached hammers and chisels each side allowing people to sculpt the stone. A circular bench is for protecting the area. When I visit there the first time, the stone was clean except 2, 3 sculptures looks like be sculpted by the artist and some names from couples. Children and babies mostly like that as a play ground with canvas. I also could see couples who sculpt their names. 2 days before Urban Play finishes, I visited there again to check differences from beginning. Each corner was cut and much more words sculpted by people. I also wanted to sculpt something so I sculpt my face on that. Many people asked me that am I an artist while I made it and some children watched me for some minutes. It was my first experience to do something on the other artist’s work in public place and it was very funny and exciting.

posting by Inup Park

“Beeldtaal, een design of logo probeert je altijd wat te vertellen” – Jeroen Bruijn, Designer van Design bureau Thonik
——————————

————————–
Jeroen Bruijn heeft het logo en de tentoonstelling voor het droog event 2 URBAN PLAY  ontworpen. Het logo verwijst naar straten en zebrapaden wat wel duidelijk is. Het verwijst naar straten omdat de tentoonstelling ging over straat interventie, kunst in steden op straat.
Het leuke van de logo is dat het vrij kenmerkend is voor de stijl van Thonik en voornamelijk Jeroen de Bruijn. Een stijl die gemakkelijk te herkennen is (er word veel met strepen gewerkt, herhaling en zware letters) en uitnodigt om ernaar te blijven kijken. *

De tentoonstelling is opgebouwd uit dozen met het logo erop in het midden van de zaal, met het idee van een stad. Tussen die dozen waren kleine tv’s geplaatst met daarop video’s van de artiest en een poster met informatie ernaast. De bedoeling was dat je ging zoeken naar de kunst in “de stad”. De keuze voor kartonnen dozen heeft hij gemaakt met het idee dat karton net als de kunst op vaak makkelijk beïnvloedbaar is door zijn omstandigheden. (Jeroen Bruijn zei zelf dat hij naderhand gemerkt heeft dat de tentoonstelling een vochtige ruimte is en dat dit ook effect had op het karton.)

Ik vond de tentoonstelling er leuk uitzien en opgezet, alleen voor mij was de bedoeling niet helemaal duidelijk. Ik vond het best verwarrend om daar tussen die dozen te staan en ik kwam pas later in het gesprek erachter dat het een stad moest zijn. Ik vind het niet erg dat ik er geen stad in kon vinden, maar wat me wel wat dwars zat is dat ik me nogal verloren voelde tussen die dozen en naar mijn opzicht het geheel chaotisch overkwam.
Maar het kan ook zijn dat hij het juist zó bedoeld had, en dat het gevoel van verlorenheid en juist de chaos die daarbij aansluit overeenkomt met de siuatie waarin je de kunst op straat normaal  aan zou treffen.

posting by Annelot Meines

The Sunday Adventure Club wants to change cities by asking people to create their own environment. Because the environment should be a place where citizens can determine their own rules and explore their freedom, a playful environment, in which people revolt against the regulatory city. A dog-playground, a cooking workshop or a beauty farm, how promising is the initiative of the Sunday Adventure Club?

The SAC compare themselves with the Situationist. This movement started in 1957 and fueled the student demonstrations in Paris 1968. The situationists believe that every generation should rebel against the previous generation. As a consequence there will never be a ruling authority. The SAC though, doesn’t rebel against the ruling order in the city, they avoid the confrontation by choosing those places that are abandoned. Therefore we can hardly speak of a relevant comparison in this context.

Another difference between the situationists and the SAC is the use of media. Internet and GPS are used to create communities and find like-minded. These media are also used as toys, for instance to let the GPS track your steps and create figures in the city. This first of all only strains the feeling of freedom in my opinion, when anyone can track you anywhere. And second are these media now used to play instead of spreading a message.

An initiative funded by the city authorities can of course never rebel against them. The SAC therefore turns out as a real product of our time. Where everything has to be fun and people are satisfied with that, there is no real urge to change the dynamics of the urban environment. It’s enough to make a sunday in the city a little bit more ‘fun’.

introduction to Situationists with more interesting links and work of the Situationists International, for situastionists on YouTube see more in posting: (“disobeying for the sake of disobedience”))

posting Elke Baggen

Windowzoo, a worldwide community art project found by the Swiss software engineer Till Bay, gathers inspiration from street art. It is based on the concept of placing silhouettes of birds (or other animals) made of black folio on windows and transparent walls of public buildings. The silhouettes often mingle with the design of the building and thus (according to the authors) create a (as opposed to street art) non-intrusive form of interaction with the environment.

Everyone can participate in the project in two simple steps:

1. place (free) a bird which plays with the context of the surroundings and

2. post a photograph of the creation to the windowzoo’s Flickr group.

Videos can be found on wdztube and illdesign, YouTube channels. Windowzoo’s participation in Rotterdan ART is also shown there.

if you want to read more, read this information and my interview with Till Bay

posting Alex Agelov

Stefan Sagmeister is a graphic designer who lives and works in New York.You might know him from his CD cover designs for the Rolling Stones, Lou Reed and many more.

In Experimentadesign he showed us a quote from an old diary of his, saying; ’obsessions make my life worse and my work better’. Spelling out these words he used 250.000 Eurocent coins. He left it completely open for the public to do with the work whatever they wanted; take the coins and start using it as money; take some and create a new image, turn them around, destroy it or just look at it.

It’s ironic to use money as a kind of ink for this line and put it on the street like that. He’s playing with the value of the money. As soon as you realize that the work is made out of money, there is a desire to have it. But then, he’s talking about obsessions. So it feels like a stupid act to take the money and start using it for your own pocket. Beside that, you really need to carry a lot of those heavy 1(!!) Eurocent coins to have a high number. It would be a real torture to take it. You must be really obsessed almost… This reminds me of the work of Damian Hirst (For the Love of God). Wich you can now be seen in the Amsterdam Rijksmuseum. He is playing with the value of art by making the money aspect in art so dominant, marketing. The big difference is though, that Hirst is putting it in a commercial context himself, provoking a discussion and then, he is the one who is leading it. And in Sagmeisters case, it just happened. He didn’t had a hand in it, while Hirst is blowing everything up and it becomes a hype in a way.

The night after the opening of Experimentadesign two people started to put the coins in bags. The police were called and they decided that they had to secure the work so they took it to the police department. How Dutch is that? Due to a lack of interests by the authorities in events like this, you’ll get this kind of results. They’ll fund you to make things possible, and end up taking the artwork after a few hours to protect it. How much room is there left for interventions like these in our super save and over regulated society? Whose space is this anyway?

But still, it’s an unexpected interaction, and that is what the artwork tried to provoke. Therefore, I must say, I love it.

posting and police logo by Doris Boerman

Ji Lee (pleaseenjoy.com) is a Korean born New York based designer and initiator of urban interventions. He grew up in Sao Paolo and later moved to New York where he studied at Parsons school of Design. He is now working as creative director for Google, a freelance designer and a design teacher at Parsons school of design. Some of his most well known works are “the Univers Revolved”(universrevolved.com), “Abstractor”(abstractor.tv) and “the Bubble Project”. (thebubbleproject.com)

Ji lee´s contribution to Experimenta design is “the bubble project”(ABC World News). It is a project that he’s been working on since 2002. He initiated it in New York where he printed 50.000 talk-bubble stickers and placed out on top of commercial ads allover New York City, leaving it open for people of the city to fill in their own words. The project has continued to grow ever since.
The idea of the bubbles originally comes from the Situationists (Situationist International), a small assembly of artists and politicians active in the early 60´s. Their main intention was to create disobeying people. In 1968 they made bubbles and stacked them on commercials. They didn’t like the way big companies took advantage of creative people to sell their products so they turned it around and used these commercial images to support their own messages.

Ji Lee is questioning the way our cities are overrun with commercials and our limited possibility to express ourselves in the urban space. Many of the graffiti tags we see on the streets are also a reaction on this but most of the tags we see in the cities are also commercials for artists and crews and the conversations going on in the graffiti world are most of the time only readable for the initiated. By using the Situationists means and turning the commercials into public conversations he encourages all people to communicate their own thoughts without writing anything himself. He is basically giving the word to the people of the city.

posting by Chandra Sen

I went to “Swing Lantern”

When I went first time with my friend, there was nobody. We began to play Swing Lantern (that handles were high for me, but I managed). We had finished it, we were seeing it. Then, two persons came to Swing Lantern, they began to play it. I took a photograph. One of them spoke to us “If you want, I take a photograph for you playing Swing Lantern”. We were taken photograph. There was wide place, it was easy for us to find it. It was high, and colorful.
When I went there second time, a family played it. They had three little children, they changed to play for one child. In ordinary designers week (it was held in Tokyo every year), we couldn’t play with product. It was problem. But in this project, we can play, and we can make a memory with the products. It is a good experience and important thing.

I thought about “swing” and “lantern”. It reminded me of Japanese hu-rin. It is a bell which make sounds when the wind blows. Japanese hu-rin made of glass. We use it outside during summer. It was very small, the size is about 7cm. When we listen to the hu-rin’s sound, we feel cool and happy. During summer night, I open the window, while I listen to the hu-rin’s sound, I use to read books. “Swing Lantern” make us experience and remember. I’d like to make things like swing lantern. I’d like to make people have memory through my art project.

Similar project (Lantern), Japanese Windbells (Hu-rin)

posting by Juri Suzuki

Volgens de Oude Grieken kan de mens alleen in een polis, een stad, een volwaardig leven leiden en zijn streven naar het goede leven verwezenlijken. En nu, eeuwen later, zijn we op het punt gekomen waarbij meer dan de helft van de wereldbevolking in de stad woont. Zijn al deze (nieuwe) stadsbewoners nu beter af? In een context van een veelheid aan keuzemogelijkheden die het aanbiedt en de constante risico’s die op de loer liggen proberen de inwoners zich de stad eigen te maken. Het is hun natuurlijke omgeving geworden, een landschap dat we zelf gecreëerd hebben en continu aan het vormgeven zijn. Dat is het onderwerp van Experimentadesign 2008.

Het is zondagmiddag en ik kom met het pontje aan in Amsterdam Noord. Ik ben op zoek naar Hotel Experimenta van Jan Konings. Voor een huis met een grote tuin met een hoog hek eromheen wappert een experimentadesign vlag. Als je goed kijkt zie je een klein lichtblauw gebouw in de tuin staan. Door de tuin loop ik naar het hotel. Ik voel me er ongemakkelijk bij, dit is iemands private ruimte. Het hotel is leeg. Ik kijk door de ramen, om te ontdekken dat er niet veel meer staat dan een bed. En dat heeft een reden. De hotelgasten moeten de faciliteiten die een ‘normaal’ hotel aanbiedt, zelf zoeken in de omgeving. Bij het café-restaurant om de hoek, de wasserette een paar straten verderop, en niet te vergeten, bij de inwoners van dit stukje stad.

In een interview met Jan Konings vertelde hij me dat hij al langer bezig is met hotels. Aanleiding is de Nederlandse wetgeving, het is verboden om in de openbare ruimte te slapen. Als kunstenaar kan hij mensen de mogelijkheid geven om op bijzondere openbare plaatsen te overnachten. Een van de projecten is Hotel Experimenta. Om een goed leven te leiden in de stad maakt de stedeling keuzes. In een stad leven betekent in delen van de stad leven. Ieder creëert zijn eigen stad. Net als de stedelingen die zich de stad eigen maken, creëren de gasten een eigen omgeving voor zichzelf rondom het hotel.

Ik woon in Amsterdam, maar in dit stuk kom ik nooit. Als ik naar de pont loop, terug naar ‘mijn’ stad, passeer ik de boombench van NLarchitects, het is ook onderdeel van experimentadesign. Een groep jongens met scooters speelt muziek af op de muziekinstallatie in de bank. Een heel ander gezicht dan het verborgen, nu verlaten hotel. De boombench is heel direct, makkelijk te begrijpen en toegankelijk. Hotel Experimenta is veel minder toegankelijk, het vraagt iets terug. Het vraagt om na te denken over de verschillende lagen van het werk. Het hotel staat er, maar het is aan de bezoeker om het in te vullen, ‘er iets van de maken’. Dit geeft de bezoeker vele mogelijkheden. De stedelingen, de hotelgasten en de bezoekers hebben een ding gemeen: ze worden uitgedaagd om zich de stad, de omgeving of het werk eigen te maken.

Op onderstaande link is een filmpje te zien dat ik tijdens mijn bezoek aan Hotel Experimenta gemaakt heb:

posting by Susan Kooi

The Graffiti Research Lab, is a New York based art group with a technical twist. The GRL was founded in 2005 at Eyebeam Openlab where Evan Roth and James Powderly were both doing fellowships when they met and teamed up. Both of the founders have strong technological backgrounds  so it came as no surprise that they would use those skills in their creations.
The team works on new technological ways for people to express themselves through graffiti. Their best known products include the LED throwies which are little LED lightbulbs with a magnet that can be thrown  on to any metallic surface to either decorate or get a message accross and the Laser tag which involved using a prjocetor and a technology they developed with Theodore Watson , where  they had made a program that imitated the leaking patterns of real graffiti and were able to paint on big houses with a laser. The Laser tag had no long term effects so it was not hard to get a permit for making it when they first did it in Rotterdam and has since been recreated in various ways and always attracted an active, interested crowd.

Theodore Watson, who programmed the Laser tag I found especially interesting. He is a british artist with a very strong focus on technology and programing and is currently residing in Amsterdam.
Watson has a BA in Fine Arts and Design and Technology from Parsons and has had his work displayed at various high profile museums and art fairs such as the MoMa, Tate Modern, Sundance and so on and so forth.

Most recently Watson has been working with children, he designed with visual and motion graphics designer Emily Gobeille, an interactive forest program for children, called Funky forest. The project was premiered in 2007 at the Cinekid festival in Amsterdam. The installation lives and moves with the visitors, by pressing your body against the forest creates a new tree in your shape with different characteristics, by diverting streams of water flowing on the floor different parts if the forest grow, if a tree doesn’t get water it dies. The health of the trees in the forest controls the inhabiting creatures. The installation shows children how nature works in delicate ecosystems.

My favorite work by Watson is his work for a Michel Gondry exhibition. Watson made interactive installations around Michel’s new film at the time, The science of sleep. He made a cardboard covered, kitchen like room with built in screens and paper covered interactive cameras. In one part of the room you could stand facing a screen and pull strings to control the face of Gael García Bernal, in another you could move a camera and see parts of the room with strange effects. A special room with big windows that displayed scenes from the film as fake reality with moving lights and finally a video-piano. The piano had videos and sounds recorded and displayed them when the piano was played. http://muonics.net/
posting by Sunna Sigurmarsdottir