Het meest interessante deel van de tentoonstelling ‘Schoonheid in de wetenschap’ was het allereerste filmpje van de tentoonstelling, omdat er veel gebeurt maar weinig bij wordt verteld, zodat je je eigen verbeelding de loop kunt laten; in plaats van iets op microscopisch niveau leek het mij een natuurramp of oorlog gezien vanuit de lucht.
De rest van de tentoonstelling was voor mij geen openbaring in de mogelijk van schoonheid vinden in wetenschap; die kende ik al. Voor een tentoonstelling in een museum vond ik de afbeeldingen ‘leeg’ waardoor ik de stelling
” Scientific imagery is not exactly a “true copy”of reality but a result of a complex process of mediation; both using complex equipment to obtain them, and having to learn how to see them, how to interpret them. “
frappant vond; hoe ver kun je ze interpreteren dan? Het is toch vrij duidelijk? Dit is daar een cel van en die is zo klein dat we hem niet met het blote ook kunnen zien, wat verwondering oproept als we dat uitvergroot wel voor ons krijgen.
De onderdelen ‘de foetus’ en ‘het heelal’ vond ik ten opzichte van al die close ups een fijne tegenstelling; hier word ons eigen kleinheid onderstreept; we denken dat we het hoofdpersonage in ons eigen drama zijn maar we zijn allemaal een stipje op het stipje aarde, en als we de beelden op de foetus-film zien worden we even geconfronteerd met hoe fragiel we beginnen met leven. En de mogelijkheid tot deze associaties vind ik boeiender dan de afbeeldingen die als enige functie hebben dat ze mooi zijn.