De gehele expositie ‘monumenten voor de toekomst, El Lissitzky’ trof mij als warrig, misschien mede door het eerst kijken van het theaterstuk, waar hij aan had meegewerkt, uitgevoerd door Amerikaanse theatermakers, lang na zijn dood.
Theater is een ding, experimenteel theater een ander en een video-regristratie van experimenteel theater nog een stap verder van mijn bed. De bedoeling van de tentoonstelling is om te laten zien hoe dynamisch Lissitzky was, zijn werk is dat ook, vaak onaf, vol ideeën over de toekomst. Maar de meeste dynamiek die ik gevonden heb, zat in het kleinste kamertje van het Van Abbe Museum, het was ook de laatste ruimte die ik nog niet gezien had. Het was een video spel, geprojecteerd op een groot scherm met een comfortabele rode tweezitsbank er tegenover. Het was het spel ‘Proun‘ van Joost van Dongen, mede geïnspireerd op Lissitzky. je was een bal die voortstoof op een buis, je kon vooruit en draaien om de buis. onderweg waren er enkel geometrische vormen die uit de weg gegaan diende te worden, er was geen boven of onder, geen einde, enkel abstractie en zeer veel dynamiek. Wat het Van Abbe probeerde te bereiken via het werk van Lissitzky, is hen gelukt via een video game. Hier raakt de expositie aan de toekomst, en aan dynamiek, de kunst kan nog veel groeien en ontdekken in de wereld van de nieuwe media. Games, web-art, conceptuele kunst op je I-phone van alles is daar mogelijk. Jammer dat hier verder geen aandacht aan is besteed in de tentoonstelling. Het doel was immers een tentoonstelling te maken die lissitzky in deze tijd plaatst. bij het spel stond ook niet van wie het was, waarom het er was of dat het er überhaupt stond. een klein gemis
