“Hij overhandigt mij een schilderijtje, met kitscherig goud lijstje, een donker groen kartonnen frame met daar in een zwart-wit prent van Hebe. Niet dat ik van goud hou, wel heb ik vroeger al erg veel interesse gehad in de Griekse mythologie. Hij vertelt mij over Hebe, de godin van de jeugd, en begint uit te leggen waar zij voor staat, als dochter van Zeus en Hera. Hebe had als betekenis de bloei van de natuur in de lente. Maar toen zij langzaam haar betrekking tot de natuur verloor als natuurgodin werd haar de taak opgedragen de goden nektar te schenken, die hun onsterfelijkheid en eeuwige jeugd verzorgde. Uiteindelijk trouwt ze met Herakles, wie zij twee zonen schonk.
Ik ben verwonderd en hang het lijstje boven ons bed, gecentreerd tussen onze hoofdkussens. Pas later, die week, vond het haar functie. Ons huis bestaat uit een grote ruimte, met gelijke muren en een oppervlakte van ruim 35 vierkante meter. Dit heeft tot gevolg dat de scheiding tussen de slaapkamer en de woonkamer moeilijk zichtbaar is. Nu, met Hebe boven ons bed, zijn er onzichtbare lijnen ontstaan, een ware metafoor, een onzichtbare muur. Het schilderijtje heeft onze woonkamer doen ontwaken.”
