Designblog

Als ik de El Lissitzky tentoonstelling in één woord moet omschrijven.

Geometrisch.

Zijn werkis  architectonisch opgebouwd uit verschillende vormen, massa en kleuren.
Alles klopt.

Toch knaagt er iets.

Het begint bij de vergelijking van Malevich en Lissitzky. Waar je bij Malevich nog duidelijk de menselijke vorm kan herkennen, is het bij Lissitsky totaal geëvolueerd in iets anders. Vormen zijn meetkundig opgebouwd, tot iets nieuws, een mechanisch object.
Ik kom aan bij de driedimensionale uitwerking van Proun. Vormen, diagonalen en rechthoekige vlakken. In de kleine ruimte begin ik een zoektocht naar enige zachtheid of compassie. Maar helaas, die blijft uit.

In de volgende ruimte krijg ik een korte flashback naar mijn wiskundelessen op de middelbare school. Opdrachten waarin je moet bewijzen dat iets een vierkant is, de grote van hoeken moet bereken. Ellipsen, parabolen, ingeschreven cirkels, het komt allemaal weer terug. Hoe goed ik ook in wiskunde was, meetkunde bleef iets vaags. Misschien is het dan wel mede door deze herinnering dat alles voor mij vrij abstract blijft.

Natuurlijk begrijp ik hoe belangrijk en opwindend deze ontwikkeling in de beeldende kunst was, dat abstracte vormen gebruikt konden worden om iets uit te beelden, na eeuwen van portretten, landschappen en andere figuratieve werken. Ik denk dat ik ook niet zo zeer het figuratieve mis, maar iets organisch. Een organische vorm of structuur, iets grilligs en niet perfect uitgelijnd en afgemeten.

Maar dat doet niet onder aan mijn gevoel en ondanks dat ik weet dat het een geweldige ontwikkeling was, komt het niet binnen. De hele expositie lang heb ik moeite me te verliezen in het werk. Ik zie de kwaliteit, maar kan niet me er niet overheen zetten dat er een gevoel menselijkheid mist. De geometrie staat voor mij lijnrecht tegen over de mens. In zijn strakke, abstracte vormen kan ik mij niets voorstellen wat nog verder van ons af staat. Het voelt te opgebouwd en ondanks de dynamiek en de visuele taal die zo krachtig is, is relateren dan erg moeilijk.

Kijken alsof je alles voor het eerst ziet. Het laten zijn van wat er om je heen gebeurt en is. Kijken als een kind verlost de wereld van goed en kwaad, het verlost ons van de etiketten die wij geplakt hebben op alles wat we zien. Het enige probleem is dat we geen kind meer zijn en ook nooit meer zullen zijn. Hoe nu verder? Hoe te  zien zonder te plakken?

Laszlo Moholy Nagy liet mij dit ervaren, of tenminste gaf mij de kans dicht bij deze ervaring te komen. Zijn film Berliner Stilleben laat het dagelijks leven in Berlijn zien in de jaren dertig. Het was bijzonder om te zien hoe een camera, het vastleggen van je eigen dagelijkse omgeving je dwingt met andere ogen te kijken. Alles is, niets meer niets minder. Dit werk, dat geruisloos mij een wereld aanbood, zette me aan het denken over mijn eigen wereld. Waarom heb ik het gevoel dat toen, in 1931, de dingen meer ruimte kregen? En waarom denk ik dat als ik weet dat dit niet zo is? En ja, er is maar een conclusie; de wereld die ik daar in dat kleine kamertje in het grote meesterwerk van Berlage aan me voorbij zag trekken, is exact de wereld die ik nu, al schrijvende, om mij heen zie. Het zijn enkel de kinderogen die ontbreken. Moholy Nagy heeft op geniale wijze afstand genomen van zijn natuurlijke omgeving en uiteindelijk, misschien juist  door middel van de afstand,een nabijheid gecreeerd die de verklaring ondergeschikt maakt aan de ervaring. Los van dat hij dit op een zeer gevoelige en in mijn ogen briljante manier heeft gedaan, gaat het mij vooral om zijn alerte gewaarzijn. Je open stellen voor de gewone dingen en het nu de kans te geven in alle eerlijkheid zich aan je te openbaren is een kracht die, niet alleen als kunstenaar, maar ook zeker als mens je meer zal brengen dan wat ook. Moholy Nagy heeft mij op die donderdagmiddag bewust gemaakt van de dunne scheidslijn tussen afstand en nabijheid. En door middel van het tonen van zijn wereld heeft hij mij meer laten zien van de mijne dan dat ik tot nu toe zag. Voor even was ik een kind, zo open, gevoelig en nieuwsgierig. Ik heb gekeken en gezien.

Film Preview: Berliner Stilleben, 1931

more on Moholy-Nagy's films go to [x]

When I walked around In the van Abbemuseum in Eindhoven I was very enthusiastic when I found a beamer projection on the wall which was playing an old movie.
The name of the movie: Man with a movie camera, was new for me, as well was the artist: Dziga Vertov.

As I stood there watching a city was shown to me. this has to be Russia I thought. But I could only guess it. As well as I could only guess to the meaning of the images: the busy street shots at one hand and at the other hand the shots of filming camera’s.
This is the reason I picked this work, because it tickled my curiosity.

The movie dates from 1929. How wonderful and fascinating to look true time and space, I thought.
At home I looked up information and watched the movie completely.
So it appeared to be that Dziga Vertov was born in Bialystok (now a days Poland) in 1896 under the name Denis Arkadevich Kaufman.

Vertov was an idealist. He wanted to show his audience the truth but at the same time let them realize that the truth in a film is manipulated. He does this by showing only shots of what is truly happening; so no theater, script or film set and involving in his movie shots of filming camera’s. With a very experimental movie as consequence.

I find the idea interesting, although it is for me completely different. I don’t mind watching complete fiction, I am more interested in how the images look.
The images in Man with a movie Camera are really impressive. The shots (frozen and moving) are photographical. The editing is in the film is musical.

This is maybe the reason why I fell in love with it. Since my eyes are always searching for photographic images (photo or video) as well as I am interested in the editing of movies.

Shot from the movie; the audience eye

for more information and complete movie: link to The Man With The Camera

http://www.brown.edu/Departments/MCM/courses/MC150-03/manovich/manovich.htm
or :
http://donamajicshow.tumblr.com/post/578155092/man-with-a-movie-camera-1929

Being forced to see geometry everywhere and anyhow was an interesting experience at Van Abbe museum.
I feel a certain panic when I enter a museum. The urge to discover something to relate with grows bigger and bigger so then I’m obliged to think about the works surrounding me.

In my search for something familiar, I saw a black cube in one of the first rooms of this museum. I had then the curiosity to pas through a claustrophobic space to get in it. The first seconds I was feeling only disgusted by the crowded environment around me.
Proun was presented in this black cube, a black cube, that I associate with a black square so, of course, with political suppression. I was faced with a completely contrasting but yet, perfectly compact universe. As his paintings give the viewer the space feeling, there’s no wonder he is strongly relating with the 3d world as well.

Exploring Lissitzkys well defined visual language made me think more about politics in a way or another, that may be because I feel a certain irony in some of his works.
In a time when society was build on a strictly determined target of organizing and developing masses by being as productive as possible, he was trying to spread positive and gratefulness messages in a world were starving was the main problem. That’s quite ironic.

Still, it seemed to me that Lissitsky was more preoccupied with his intention of exploring and playing with geometrical forms and symbols, rather then with this political propaganda. Lissitzkys interest in so many fields of art, like design, photography, typography and architecture it’s something to admire. That may be caused by the lack of means in expressing one idea, or maybe by his wish of being as free as possible.

His universe condensed in that black cube make me think about his freedom as an artist. His freedom and his natural speed of development that was trying to run away from art propaganda and was expressed in the most simple and abstract way.

El Lissitzky

”The sun as the expression of old world energy is torn down from the heavens by modern man, who by virtue of his technological superiority creates his own energy source.”

In most 2 dimensional work of Lissitzky you can see clearly that he left the old world symbols and created new ones with his ability of typography and photomontage. His art is with power and purpose intending to invoke change. The work being very dynamic reflects the dynamism of a change. His very architectural forms also indicate his passion to organize, to build something new with spacial elements like volume, mass, color, space and rhythm.

For me the best representation of the dynamism of his work was reflected in the elevator of the exhibition space. It was as if I was being moved up and down by just the volume and rhythm change in a simple sound created by a crowd of people. Movement being created and represented by Lissitzky in words and colors and shapes was already quite interesting but it being in the form of a simple sound was something else for me.

”uuuuuuuuuuuuuuuuuu” first floor

”aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa” second floor

”ooooooooooooo” ground floor

Sound can be liberating as much as it can be capturing, one could also look at it as being limited in an elevator, the same as being limited in a communist country, or under a nazi regime, or being limited by the lack of technology and opportunities.

The idea at the end of the exhibition was for me equal to that at  the beginning, the part where we watched the opera “Victory Over the Sun” by Malevich  in the library. I was intrigued by the idea of choreography being shaped by the LIMITATIONS of movement caused by geometrical costumes taken from lissitzky’s 2D drawings. I found out after this exhibition that what draws me in is the limitations. They inspire me.

Every limitation requires a different dance which is waiting to be danced.

Beautiful and healthy Sun.

How long I’ve been waiting for you, and finally, of course I m gonna spend all day in a museum.

I was quite disappointed; naaa half disappointed, cause of the Sun, I can t be in a bad mode.

So I went in:

Toilet.Library.Toilet.” Victory over the Sun“movie. Toilet. Wardrobe.

Coffee. Cigarette. Sun !!

The opera has made me forget my pain. I started to love that place instead.

Prokofiev, definitely, he was in my mind with his Dance of the king when I was in the first room.

Concepts expressed by words, reduced to lines, shapes, sharp, direct fired into space. I really like it.

Clear and direct. Art as propaganda, for the mass……Like design?

S#@°!t it must be really hard, if you are a designer, in a way you must be kinda psychologist, a bridge.

Tchaikovsky, Stravinsky, Rubinstejn…….Vivaldi !! the Spring from the 4th season, second floor, big sunny window.

After, that I was no longer interested in individual pieces of art. I quickly started to wander in space.

empty.full.shadow.light. The rooms themselves were art boxes containing art.

I couldn’t stop smiling. Wagner: Ride of the Valkyries. I went out.

“manuscripts don’t burn”. I got to laugh about myself

go,

over

The Sun

Essential for life on Earth.

Als ik denk aan een expositie bezoeken dan krijg ik bijna een onbehagelijk gevoel van binnen. De gedachten aan zoveel verschillende werken, die elk weer een andere betekenis hebben; die elkaar doorkruisen zodra je even niet oplet; die mijn gedachten zullen openbreken zodra ik die niet aan zoveel mogelijk kanten bij mij houd. Het is bijna een soort angst als ik de grote ruimtes binnenloop en mijn blik valt op al het werk.

Ik wil geen entertainment van beelden. Ik wil een leegte. Een leegte van het hedendaagse; van de toekomst; van hetgeen de mens omschrijft. Dat is waar ik mijn rust in vind; mijn gedachten kan laten focussen op de kleine (menselijke) details waar de massa zelden de schoonheid van zal ervaren. Leven binnen mijn eigen ruimte, waar ik een stilte creëer waarnaar ik de kleinste dingen opspoor binnen het visuele om mij heen. Daar zit de adrenaline die mijn brein laat samenwerken met mijn ogen. Binnen de kunst ben in dan ook constant opzoek naar werken die een grote leegte bij mij opwekken.

El Lissitzky met zijn expositie over het theaterstuk ‘Victory of the Sun’ in Eindhoven. Ik heb mij zelden zo opgelaten gevoeld over een nieuwe ruimte binnenlopen in een expositie. Na elke doorgang zag ik werken die mijn hoofd vulde met leegte en vervolgens mijn gedachtes volledig zijn eigen weg lieten gaan. Strakke vormen; hoeken; lijnen; bijna kille afbeeldingen van een mechanische wereld van vormen die, volgens de beschrijving, op mensen gebaseerd zijn. Op afstand alleen het strakke, dynamisch-ogende uiterlijk zien om vervolgens het menselijke terug te vinden in de kleinste details; de fouten. Van veraf zo perfect, maar van dichtbij zo menselijk.

Ik weet nu wat ik wil. Ik wil die grens. Perfectie en fouten maken. En vooral die fouten laten zien.

As a student who already was aware of which direction to choose before applying to the Rietveld my trip to the Van Abbe Museum was no eye opener on that point. Being raised by artist parents and Bauhaus principles in the country side of Denmark I found huge inspiration in the El Lissitzky exhibition well knowing that I want to become a Graphic Designer.

Most of the works of Lissitzky seemed to be constructed out of different objects and colors. Two or three dimensional there was a huge understanding of aesthetics with great influences from the Bauhaus generation. Unlike most of my fellow students who thought Lissitszky was too Russian, constructed, cold and straight eyed I saw great playfullness, movement and joy  (experiments) in the works. Me having a little knowledge in the field of printing I could see that the artist had explored what was possible at that time. I immidiately identified my self with the way I use basic html like color boxes, strokes and helvetica when working with web design. The lack of knowledge or technology is not always a limitation but can also be a huge gift which removes superfluous decoration and focuses on the main idea behind the work. The way he constructs with distinctive geometric forms in layers and makes it look quite simple, even though everything is put in the best way possible, was very impressing. I kept seeing references to cubism and futurism in his sketches which I also seem to have in my drawing. The picture underneath sums up what I have said, with a very simplified illustration that is constructed like both informative text and illustration this silkscreened illustration has references to the beginning where Lissitzky designed children books.

It was quite hard for me to make a decision about one work of the Russian suprematist artist El Lissitzky, since this extreme emptiness and simplicity in images mostly gives me an uncomfortable feeling of being lost. On the other hand, it can also give me a feeling of structure, of organization and a somewhat mysterious clarity. So my feeling towards these means of visual language is kind of ambiguous. What is very interesting about the confrontation with abstract art, is that you either comprehend the piece (because you’ve read or heard about it or simply because you are part of the very same movement), or you don’t. If you don’t, you have to fill the empty brainspace with your own thoughts and ideas about the suggestion that is made or what is being implicated, which is most of the time impossible to guess without any information since it’s so abstract. How does a person that doesn’t know that Malevich’s Black Square is representing the party perceive the painting? And is it wrong if that person imagines that there is another meaning, just for him? I really don’t know.
I partly like how graphic elements are presented by Lissitzky and how they carry a connotation that has to be detected. They become emblems for and references to something so much more than themselves. So they turn into something completely different and in a way unworldly, but in a very modest, unpretentious way, sometimes even a tad clichéd. One of his propaganda posters in the exposition, “Beat the Whites with the Red Wedge” from 1919, is especially nice as an example. The red wedge is a symbol for the active bolshevists who are overcoming their rival, the white movement, interestingly enough represented by a white opening in a black background, which is pierced by the red triangle. I like the simple clarity of his choice, but am not a fan of the additional shapes and letters since they are too mysterious for me and disturb the beauty of the image in my eyes. Then again, it’s propaganda.

De mens speelt zijn hele leven, elke dag, misschien wel elke minuut, een andere rol. Tegenover elk persoon verhoud je je anders. We leven met masker, kostuum en aangeleerde manieren. Zonder valt niet of nauwelijks te leven.

De ene dag ben je slecht, vijandig, dan weer lief en onschuldig of je voelt je als een zak aardappels.
Als ik me voel als een aardappelzak, zorg ik er voor dat de aardappelzak omhult is door een zwierige jurk en felle lippenstick. Uiterlijk is misleidend. De meeste zullen pas denken dat je een aardappelzak bent als je een jute doek omslaat en muf ruikt.

Mensen reageren op wat ze kennen.

Heb je een goude oorbel in dan ben je crimineel, homo of gabber. Cliche's zijn makkelijk.

Bij een slecht iemand denk ik meteen aan een kauwgom kauwende man met een leren jas en een snor. Dit plaatje zit vastgeroest in mijn hoofd.

[costume for Man with Bad Intentions]

Toen ik het operastuk: De overwinning over de zon, met decors van Kasimir Malevich zag, was ik gegrepen door de vervreemdende taal en beeldtaal. Abstract. Weinig aanknopingspunten, waarin je vastgeroeste denkbeelden zou kunnen terugvinden. Ander taalgebruik, andere tonatie van de stem, abstracte kostuums.
Het karakter, de slechte man, kreeg in dit stuk een hoekig pak aan. Zonder dat het aansloot op zijn lichaam. De vorm van het pak werd eerst gemaakt. Daarna kon de slechte man zich hiertoe verhouden en aanpassen. Zijn bewegingsvrijheid hing af van het pak. In het kostuum zijn geen cliché’s gebruikt. Ook niet in het pak van de vijand, de nieuwe mens , de dikke man enz.

Dit vind ik een welkome verrassing en zelfs een opluchting. Doordat bewegingen, taalgebruik en kleding onherkenbaar blijven, dwingt het je anders te kijken, te denken en te luisteren. Niet te snel te oordelen. Het stuk is een zoektocht naar herkenningspunten in een wereld die je vreemd is. In dit stuk maak je je eigen waarheid zonder het zien van cliche's of rookwolken.

In the “beginning” all was dark… Paintings were hanging in dark rooms and the walls were so filled that one could barely see the landscape paintings for all the landscape paintings in the salon. Anyhow, most people were happy that they could consume the art, just like people since the ancient Vatican sculpture gardens. In 1812 the first “art-only” building was created by the English architect Sir John Soane. Finally! Here the art could be viewed for what it really was, perhaps even art selected with great taste, as Kant would have wanted it.

In the late 19 century the number of galleries and art museums were booming. Every “metropolis” had to have its own museum of art to be a metropolis. When we are approaching the mid 20 century old ways of building institutions of art, often retro romantic, were abandon for more “clean” and architectural deconstructed rooms, an early examples is the Guggenheim in New York. Exiting times.

At the Van Abbe-museum in Eindhoven you can walk around in beautiful, calm, strictly white and spiritual rooms filled with modernistic art. The worlds’ largest collection of Lissitsky paintings are finding its’ place like a perfect sized glove. Modern art for a modern room!

On the second floor an exhibition about art is presented. Or rather an exhibition of art. Or an exhibition of artworks about the modern art museum, but with new art. Or an exhibition on ehee.
When visiting this exhibition a feeling of unrest is present, an urge to maintain the “white cube” intact. The room can only be intact when art is made in respect of the cube. But what happens when people get tired of the white cube, when artist don´t agree that their works need the white cubes, when the curators finds them self unable to fill their holy rooms? Maybe the beautiful buildings of high modernism will slowly decay? Well to calm the museum directors I have taken my responsibility and re-used the modern room to create new room! Deconstructed the deconstructed. A post modern solution to keep modern. Now we all can sleep well.

De gehele expositie ‘monumenten voor de toekomst, El Lissitzky’  trof mij als warrig, misschien mede door het eerst kijken van het theaterstuk, waar hij aan had meegewerkt, uitgevoerd door Amerikaanse theatermakers, lang na zijn dood.
Theater is een ding, experimenteel theater een ander en een video-regristratie van  experimenteel theater nog een stap verder van mijn bed. De bedoeling van de tentoonstelling is om te laten zien hoe dynamisch Lissitzky was, zijn werk is dat ook, vaak onaf, vol ideeën over de toekomst. Maar de meeste dynamiek die ik gevonden heb, zat in het kleinste kamertje van het Van Abbe Museum, het was ook de laatste ruimte die ik nog niet gezien had. Het was een video spel, geprojecteerd op een groot scherm met een comfortabele rode tweezitsbank er tegenover. Het was het spel ‘Proun‘ van Joost van Dongen, mede geïnspireerd op Lissitzky. je was een bal die voortstoof op een buis, je kon vooruit en draaien om de buis. onderweg waren er enkel geometrische vormen die uit de weg gegaan diende te worden, er was geen boven of onder, geen einde, enkel abstractie en zeer veel dynamiek. Wat het Van Abbe probeerde te bereiken via het werk van Lissitzky, is hen gelukt via een video game. Hier raakt de expositie aan de toekomst, en aan dynamiek, de kunst kan nog veel groeien en ontdekken in de wereld van de nieuwe media. Games, web-art, conceptuele kunst op je I-phone van alles is daar mogelijk. Jammer dat hier verder geen aandacht aan is besteed in de tentoonstelling. Het doel was immers een tentoonstelling te maken die lissitzky in deze tijd plaatst. bij het spel stond ook niet van wie het was, waarom het er was of dat het er überhaupt stond. een klein gemis